Onder de indruk van Turkije

Op zoek naar het volgende archeologische hoogtepunt van Turkije, maar onze navigatie-app heeft duidelijk andere plannen. De stad Sanliurfa hebben we snel gevonden, maar als we denken richting Göbekli Tepe te rijden stranden we in een grote stoffige steengroeve. De alternatieve route voert eerst over een onverharde weg die na vijf kilometer dood loopt, de volgende poging over een weg met zo veel hobbels en kuilen dat een stuk hemelbekleding van de bus begint door te zakken. Uiteindelijk bereiken we Göbekli Tepe, een van de meest bijzondere opgravingen die we ooit bezochten. Er is nog maar een klein deel van het tempelcomplex ontdekt en de plek geldt als belangrijkste archeologische vondst van het afgelopen millennium, die de kijk op onze beschaving heeft veranderd.

We maken even gebruik van de WiFi in het bezoekerscentrum om het reisadvies voor het zuidoostelijke deel van Turkije te bekijken. We willen graag naar het mooie stadje Mardin, dat op 20 kilometer van de Syrische grens ligt. Gelukkig buiten de ‘rode zone’, en na wat meer aktuele berichten te hebben gelezen rijden we naar Mardin. Het oude centrum van de stad is een prachtige mix van Artuqidische architectuur, moskeeën en Syrisch-orthodoxe kerken, maar wat ons vooral bij zal blijven is de enorme drukte in de smalle straatjes. De Turken weten gelukkig beter dan een negatief reisadvies en beleven Mardin als levendige vakantiebestemming. Opzoek naar een parkeerplek rijden we per ongeluk precies door de volgepakte straatjes, totdat een fotograaf de weg verspert. Zijn bedoeling wordt snel duidelijk: hij wil het bruidspaar dat hem inhuurde op de foto zetten met ons en onze Bulli. Er worden snel een paar flitslampen neergezet en onder luid getoeter van een file auto’s achter ons wordt het bruidspaar met de bus vereeuwigd. Lichtelijk verbaasd vervolgen we onze zoektocht.

Na het stadje te hebben bekeken rijden we naar een militaire checkpoint om te vragen naar een veilige slaapplek. De jonge soldaat die we aanspreken lijkt een beetje huiverig en terwijl Ruben druk in de weer is met Google Translate haalt hij de handen niet van zijn geweer. Ondertussen staan er een stuk of tien serieus bewapende mannen rond de Bulli die het na druk overleg met elkaar eens lijken te zijn. Als we in de bus willen slapen mogen we bij de checkpoint parkeren, zodat ze een oogje in het zeil kunnen houden. Niet de meest gezellige plek, maar we vallen er met een gerust gevoel in slaap.

Via Diarbakir rijden we naar Hasankeyf. Het dorpje wordt bedreigd door het stijgende water van een nieuw stuwmeer. Een aantal historische bouwwerken zijn al afgebroken en verplaatst naar een museum, maar de restanten van een oude brug en de grotwoningen zijn nog zichtbaar. Het voelt vreemd om door een klein en levendig dorp te wandelen dat langzaam maar zeker onder water zal verdwijnen. We gaan op tijd opzoek naar een rustige kampeerplek die we ironisch genoeg vinden aan de oever van een ander stuwmeer. We halen onze Boliviaanse hangmat tevoorschijn en genieten van een rustige avond met zelfgemaakte couscoussalade.

Onderweg naar het Vanmeer stoppen we even in Bitlis, waar we hele straten theedrinkende mannen aantreffen. Er is in de verre omtrek geen vrouw te bekennen, dus Nadieh trekt de nodige aandacht. Een glimlach links en rechts breekt het ijs een beetje. Eenmaal aan het meer zoeken we een plek om te zwemmen. Het water is hartstikke zout maar brengt de gewenste verkoeling en de omgeving is prachtig. Een stukje verderop in Ahlat bekijken we het enorme Islamitische kerkhof met meer dan 8000 grafstenen en tombes. De graven uit de 11e tot 16e eeuw zijn versierd met geweldig mooie patronen en tot in de kleinste details bewaard gebleven. Via Tatvan rijden we oostwaarts en overnachten in de heuvels bij het Vanmeer. Als we voor de bus op de deken liggen, ontdekt Nadieh dat er een steen door de rechter koplamp is gevlogen. Met de lijm uit Puerto Natales (gekocht om de tent te repareren), ducttape en gepuzzel met glasscherven voeren we een succesvolle reparatie uit.

Een klein eiland in het meer herbergt een mooie en subtiel gerestaureerde Armeens-Orthodoxe kerk die in het verleden veel stof deed opwaaien wat de ‘Turks-Armeense kwestie’ betreft. De boottocht over het meer gaat gepaard met een mooi uitzicht en we brengen een uurtje door op het eiland. We sluiten onze trip door Turkije af in Van, vinden eindelijk een sticker met de Turkse vlag en proosten met de wijn uit Nemrut Dagi op een meer dan geslaagde rit door Turkije. Als we de grens met Iran bereiken staan er 6121 kilometer op de teller.