Heute fährt der Bulli bis nach Istanbul

Het is kwart over vier in de ochtend als de wekker gaat in Wijlre. Drie uur eerder pakten we de laatste spullen in de Bulli. Vier weken geleden begon de voorbereiding en nu zijn we er klaar voor. De visa voor Turkije, Iran en Tadzjikistan zijn binnen, net als het carnet de pasage voor de bus. We hebben de bus voorzien van een dakrek en een keukenblokje en met wat hulp van mam naaide Nadieh twee kleurrijke stoelhoezen van de stof die we uit Bolivia meenamen. Na wat technische ingrepen van Rob, Roel en Ruben en na een paar testritten is onze Bulli er net zo klaar voor: ¡Vamos!

Oeps, geen Spaans meer nu. Gelukkig is er Google Translate.

We proberen binnen vier dagen Istanbul te bereiken en onze reis bij het oversteken van de Bosporus echt te laten beginnen. Aan het einde van de eerste etappe gaan we op bezoek bij Malin en Maurice in Marktoberdorf en kunnen we na bijna tien uur Deutsche Autobahn even heerlijk afkoelen in een meer met uitzicht op Schloss Neuschwannstein. We zouden Istanbul bijna vergeten en met een Weizen en een Zwiebelrostbraten in de Algäu blijven. Dag twee voert over de Fernpass, de Brennerpass en de Würzenpass via Oostenrijk en Italië naar Slovenië. Daar rijden we de snelweg weer op en tegen de avond bereiken we Zagreb, Kroatië.

De derde dag proberen we tot Sofia te rijden. In Zagreb de snelweg op die we 840 kilometer later in Bulgarije pas weer zouden verlaten. Één snelweg met alleen de Kroatisch-Bulgaarse grens als afwisseling. Onderweg merken we dat de Bulli soms heel even lijkt te haperen. We maken ons nog niet al te druk, maar als we de volgende ochtend uit Sofia willen vertrekken krijgen we hem niet meer aan de praat. Een perfecte gelegenheid om te controleren of we genoeg gereedschap hebben ingepakt. Na wat gepriegel en proberen vervangen we de complete ontsteking, waarvan we gelukkig een reserve hebben meegenomen. Nadat alle bougiekabels op de juiste plek zitten start de bus weer en kunnen we op pad. Straks in Istanbul alleen nog even naar de garage om de afstelling te controleren.

Ondertussen tikt het kwik de 35 graden aan en blijken wij niet de enige met technische problemen. Het computersysteem van de Turkse douane ligt plat, dus mogen we extra lang wachten op onze stempels. Maar we hoeven ons niet te vervelen, er zijn genoeg nieuwsgierige chauffeurs die even een praatje komen maken. Aan elk van de drie vensters krijgen we vervolgens een leuk compliment over onze Bulli én krijgen we onze stempels. We hebben ondertussen besloten om een extra stop in Edirne te maken zodat we de grootste moskee van het land kunnen bezoeken. De koepel van de Selimiye Camii overtreft de Hagia Sofia in Istanbul met een paar centimeter. Istanbul mag tot morgen wachten, na Edirne zetten we koers richting een kleine camping aan de Zee van Marmara voor een verkoelende duik en onze eerste les Turks van de eigenaar.

Het eerste stukje van deze reis schrijven we op de parkeerplaats van een voetbalvereniging in Istanbul waar we samen met een paar andere overlanders gebruik mogen maken van de douches en toiletten. Wan-der-lust is in Zuid-Amerika aan het Titicacameer blijven hangen, maar ook daarvan volgen er binnenkort nog enkele updates!