Aan de voet van het Annapurnamassief, aan de oever van het Phewa-meer, onder het avondrood met uitzicht op de World Peace Stupa en zo kunnen we nog wel even doorgaan. We schrijven deze blog in Pokhara, drie uurtjes nadat we hier na een 8 uur durende busrit met indukwekkende ravijnen en bizarre inhaalmanoevres zijn aangekomen. En mocht je erover twijfelen: de ravijnen en inhaalmanoevres gaan wat ons betreft bepaald niet samen.
Onze hoofden suizen nog na van Kathmandu, wat een stad! Er is van alles veel, héél veel. Behalve van orde. Althans, de orde die wij als westerling begrijpen. Ons hostel ligt ruim een uur lopen van de toeristenwijk Thamel en het historische koninklijke paleis Durbar Square. Dat betekend elke dag een geweldige wandeling door de buurten van Kathmandu waar het wemelt van de kleine winkeltjes, kraampjes en bedrijvigheid. De inwoners van Kathmandu leven op straat, de hele dag, dag in dag uit. Ondanks dat we even nodig hadden om te wennen aan het lawaai, de geur, stof en ogenschijnlijke chaos straalt het enigsinds armoedige leven in Kathmandu een gezellige sfeer uit. Mensen zijn vriendelijk, lijken tevreden en zelfs de meest opdringerige verkopers zijn een beetje verlegen.
Een dagje dwalen door de straten en pleinen liet ons snel wennen aan de dagelijkse gang van zaken. Dat wil zeggen dat je niet meer opkijkt als je net aan een klein eetkraampje een portie momo’s besteld terwijl er naast je drie honden om het straatvuil vechten, een groepje kinderen nog maar een paar plastic zakken op hun vuurtje gooien en de motors, jeeps en taxies op nog geen meter achter je langs scheuren, bijna onophoudelijk toeterend en per liter benzine bijna net zoveel olie lijken te verbruiken. Dat er in Kathmandu te weinig elektriciteit is voor de hele stad wordt simpel opgelost: De stad is verdeeld in 7 sectoren die afwisselend op zwart gaan. De succesvollere winkeltjes en restaurants starten dan hun noodgenerator, de rest steekt een kaarsje aan.
Swayambhu was een van de hoogtepunten van Kathmandu en oriëntatiepunt om ons hostel terug te vinden. Achteraf bleek dat niet altijd even handig, want tijdens 3 van de 5 avonden was de wijk Swayambhu donker en ons oriëntatiepunt dus niet te zien. Het tempelcomplex met een grote Stupa ligt boven op een heuvel en is versierd met een enorme hoeveelheid gebedsvlaggetjes. Het wemelt er van de aapjes en is één van de weinige plekken in Kathmandu om even aan de chaos te ontsnappen. Verder waren Kathamandu Durbar Square en Patan Durbar Square erg de moeite waard en is het een uitdaging geworden om alternatieve ingangen te vinden tot tempels en pleinen om de belachelijk hoge toegangsprijzen te vermijden. Entreegeld lijkt meer dan eens niet te worden geind door officiele instanties maar door een groepje mannen dat ’s ochtends als eerste de ingang veroverd. Om de lijkverbrandingsplaats Pashupatinath te bezoeken werd er 1000 Ruppees gevraagd, een bedrag dat we gemiddeld per persoon per dag uitgaven aan overnachting, vervoer, eten en drinken in de stad!
Sterven en gecremeerd worden bij de Bagmati rivier in het tempelcomplex van Pashupatinath wordt beschouwd als het absolute hoogtepunt van alle religieuze prestaties. Honderden Nepalezen zitten aan de rivieroever tegenover de verbrandingsplaatsen, rustig te kletsen en een krantje te lezen in de rook van de brandstapels. Wij kregen er in ieder geval kippenvel van, al helemaal toen – toen we net op het punt stonden te vertrekken – er met een boel lawaai en comotie het levenloze lichaam van een vrouw uit een tempel richtig de rivieroever werd gedragen, met de voeten in het water werd gelegd en alvorens te worden bedekt onder een laken werd gewassen met het heilige water. Wij waren er stil van, de Nepalezen waren duidelijk minder onder de indruk.
Wij genieten even van het rustige leventje in Pokhara om de vijf dagen in Kathmandu te verwerken en onze Annapurna Trek voor te bereiden.
Namaste!
Nadieh & Ruben