Annapurna Circuit Trek – Sneeuw, sneeuw, sneeuw

Dag 10 van onze trek en net besloten om af te dalen naar Besi Sahar. Verder richting Highcamp is geen optie en de verwachtingen voor de komende dagen zijn niet best. Onder strak blauwe hemel en het genot van een grote pot thee repareren we onze uitrusting die het zwaar te verduren kreeg de afgelopen dagen. Tegen twaalven begeven we ons op weg richting Humde.

Aangezien het pad in de sneeuw de orginele route niet volgt komt er regelmatig klauterwerk aan te pas om af te kunnen dalen. Het spoor is soms meer dan een meter diep en niet breder dan 30 centimeter waardoor we telkens met de crampons in onze eigen broek blijven hangen en voorover de sneeuw in duiken. Daarnaast zakken we bij ongeveer elke tiende stap tot onze knieën in de sneeuw. Maar liefst zeven uur later zitten we warm en droog aan een klein kacheltje in een teahouse in Humde. Door de sneeuw lijken we in slowmotion te bewegen, want voor de afgelegde afstand staan zonder sneeuw twee uur gepland. Er staan ons nog een aantal heftige dagen te wachten!

Heftige dagen, maar met adembenemende uitzichten. De wolken en mist die het uitzicht op het Annapurna en Manaslu gebergte belemmerden tijdens de eerste dagen van de trek zijn verdwenen en betoverende bergtoppen met een enorm pak sneeuw komen tevoorschijn. Als we verder afdalen richting Chame doorbreekt het gebulder van lawines de rust en stilte van de Himalaya. We lopen aan de veilige kant van de vallei dus we kunnen het indrukwekkende schouwspel van de naar beneden razende lawines met een gerust hart aanschouwen. Later die dag doorkruisen we het pad van een lawine die een dag eerder een spoor van vernieling achterliet. Dikke bomen en een aantal elektriciteitsmasten lijken te zijn geknapt als luciferhoutjes.

Nadat we op dag 12 het dorpje Chame verlaten, verlaten we ook de sneeuw. De komende twee dagen zouden we maarliefst 66 km lopen en 2000 meter afdalen en dat nemen onze knieën ons niet in dank af. Nadieh heeft ondertussen de rugzak van onze gids overgenomen die de lengte van de geplande etappes blijkbaar ook onderschatte. Terwijl we lunchen in Ngadi komt een engelsman die we acht dagen eerder spraken in een teahouse langs de route aanzetten. In geuren en kleuren wisselen we de belevenissen van de afgelopen week uit en vervolgen we het laatste en minst mooie stukje van de route. Een grote chinese energieleverancier besloot hier de vallei lekker overhoop te halen om een mega waterkrachtcentrale te bouwen. De electriciteit wordt naar china geëxporteerd en de nepalezen blijft alleen de chaos en rommel van een grote bouwput.

Aangekomen in Besi Sahar maken we plannen voor de komende dagen. Met de kaart op tafel en tips van een aantal locals stippelen we een route uit naar Begnas Tal in de Pokhara vallei, een tocht waar we nog drie dagen over zouden doen. Tot grote schrik van Nadieh klimmen we de eerste dag meteen weer van 760 naar 2029 meter, een klim die ons trouwens alle drie redelijk zou uitputten. De dorpjes die we passeren kennen geen teahouses zoals die gebruikelijk zijn langs de bekendere trekking routes. We zijn aangewezen op homestay-achtige plekjes en slapen de eerste nacht in een klein laag schuurtje met vier bedden in het dorpje Kapurgaon. We lijken de attractie van de dag, white peoplekomen hier nauwelijks en de beschikbare bedden worden vooral gebruikt door locals die hun lange tochten om familie of de dokter te bezoeken hier onderbreken. Dat het eten in de meest afgelegen plekken het lekkerst is blijkt hier weer als we ’s avonds de gebruikelijke portie Dal Baaht voorgezet krijgen.

De laatste twee dagen lopen we door een spectaculair landschap en dorpjes waar de klok meer dan 100 jaar geleden lijkt te zijn blijven stilgestaan. Huizen zij niet meer dan hutten van hout en bamboe met daken van stro en leem. Electriciteit is er nauwelijks op een enkel husje met een klein zonnepaneel na. Als we groepjes locals passeren wordt er heel wat af gelachen en gegiechelt en na een beetje te hebben nagevraagd blijkt men het vooral erg leuk te vinden dan de white people de weg naar hun dorpje hebben gevonden in plaats van alleen maar de standaard trekking routes te volgen.

Na zestien geweldige dagen en een laatste overnachting in Gilung onder toeziend oog van een dikke rat die ons de hele nacht gezelschap hield, brengt de bus ons terug naar Pokhara. De bus wordt zoals gebruikelijk gezellig vol geladen: 32 zitplaatsen betekent dat er 50 mensen kunnen zitten, er nog minstens 25 staan en er een stuk of 15 op het dak klimmen. Dat die 15 personen bij checkpoints niet op het dak mogen zitten is geen probleem: even proppen en ook zij staan, hangen, liggen of zitten in de bus.

Na een bumpy ride van een uurtje of 5 ploffen we in Pokhara neer aan het meer en trakteren we ons zelf op een heerlijk koud bier, happy hour! Even een paar dagen relaxen, kleren wassen, verslagen schrijven en dan verder. We hebben ondertussen besloten richting Bardia National Park te rijden met een tussenstop in Nepalgunj, maar wanneer het verhaal daarvan volgt blijft nog even open, aangezien internet en electriciteit nog steeds lekker vaak niet werken. Wij vinden het eigenlijk wel best zo!

Delen: