Twee weken Persië

Na een stevig ontbijt luieren we tot check-out tijd op onze hotelkamer en updaten wan-der-lust. Met de metro rijden we vervolgens naar het de Treasury of National Jewels, gevestigd in de kluis van de Central Bank of Iran. We sluiten aan bij een engelssprekende gids en bewonderen de juwelen, sieraden, kronen en tot slot de beroemde Pauwentroon. Niet helemaal onze smaak, maar leuk om te zien. In de metro terug richting de Bulli krijgen we van een oudere heer kauwgom en koekjes toegestopt. We bedanken eerst vriendelijk, maar de man blijft aandringen. Tot grote hilariteit van de hele wagon. Met kauwgom en koekjes gaan we op pad richting Qom.

Onderweg dwalen onze gedachtes even af naar Uyuni, als we in de woestijn langs een grote zoutvlakte rijden. Eenmaal in Qom vinden we een homestay in een steegje in de stad en bekijken we het beroemde heiligdom nog even snel in het donker. In Qom bevindt zich één van de belangrijkste heiligdommen voor Sjiitische moslims, het mausoleum van Fatima Masumeh, zus van Imam Reza en dochter van Imam Musa al-Kadhim, twee van de twaalf Imams die als spirituele en politieke opvolgers van profeet Mohammed worden beschouwd. Honderdduizenden gelovigen bezoeken jaarlijks de stad en het complex. Verschillende gebouwen en binnenplaatsen. Bezoekers worden met gids door het heiligdom geleid, waarbij een aantal plekken voor niet-moslims niet toegankelijk zijn. Overleden personen worden op de dag van hun begrafenis nog één keer naar het mausoleum gebracht, dus er worden continue brancards met lijken tussen de pelgrims door gedragen. Terug op de parkeerplaats stellen we de ontsteking af met onze nieuwe lamp die we in Teheran kochten. Als we willen betalen blijkt de prijs op wonderbaarlijke wijze te zijn gestegen en volgt er een flinke discussie. We betalen de vooraf afgesproken prijs en verlaten Qom.

Een mogelijke route door Iran begint ondertussen vorm te krijgen. We rijden verder naar het zuiden en stoppen in Kashan. De historische huizen in de stad zijn mooi om te zien en we bekijken er een van binnen. Slimme architectonische trucjes zijn toegepast om de huizen koel en leefbaar te houden. Zelfs als de buitentemperatuur oploopt tot wel vijftig graden. Zo zijn er onder andere windtorens die elk klein briesje opvangen en via een gangenstelsel door de ruimtes voert. Om koel te kunnen slapen passen we een ander trucje toe. We rijden naar het bergdorpje Abyaneh, bekijken het plaatsje dat is omgetoverd in een soort openluchtmuseum en slapen in een verlaten vallei. Onderweg springt de kilometerteller van de Bulli op 00000 en vieren we een klein feestje.

Op naar Esfahan, één van Irans meest mooie steden. Het reusachtige Imam Plein zou zonder de twee mooie moskeeën en Ali Qapupaleis al indrukwekkend zijn. De elegante bouwwerken maken het plaatje compleet. Een middag Esfahan is niet genoeg, dus tegen de avond rijden we de stad uit om te slapen. Rijden in het donker blijkt een hele uitdaging met de beruchte drempels en chauffeurs die het nut van verlichting nog niet hebben ontdekt. We zien niet precies waar we parkeren en worden de volgende ochtend getrakteerd op een lege woestijn. Terug in Esfahan lenen we een accuboormachine om de hemel te repareren. Als we vragen of we bij een autodealer mogen parkeren, zodat we de metro naar het centrum kunnen nemen raken we een beetje in de war. De familie is in rep en roer en wij hebben geen idee waarom. Pas als we de vader des huizes en zijn auto ontmoeten komen we er achter dat we elkaar een paar dagen eerder al eens zijn tegengekomen, al rijdend op de snelweg van Qom naar Kashan. Van alle highlights die Esfahan te bieden heeft is de Jamemoskee wat ons betreft de mooiste. Enorme verlaten ruimtes verlicht door een klein beetje zonlicht dat door de koepels naar binnen valt zorgen voor een speciale sfeer en mooie foto’s. Het Ali Qapupaleis doet nauwelijks onder voor de Jamemoskee. Om een geslaagd bezoek aan Esfahan af te sluiten eten we vandaag in een gezellig restaurant en vergeten we ons reisbudget even.

We twijfelden lange tijd of we helemaal tot Shiraz zouden rijden, maar liefst duizend kilometer ten zuiden van Teheran. Vooral het nabijgelegen Persepolis willen we toch niet missen en dus blijven we een paar dagen langer in Iran. In Shiraz komen we tot de conclusie een klein beetje moskee-moe te zijn. We beperken ons tot de roze moskee en wandelen verder een beetje door de stad. Ook geen straf, want de steden in Iran zijn druk, bont en levendig. Meer dan genoeg te zien dus. We rijden nog door naar Persepolis waar we bij een bungalowparkje mogen parkeren en douchen. Als Ruben gaat douchen raakt Nadieh aan de praat met Sarah, die samen met haar man in een huisje in het park verblijft. Niet veel later worden we uitgenodigd op de thee en voeren we de rest van de avond Google Translate gesprekken met David en Sarah uit Teheran. De volgende ochtend brengen we een paar uur door tussen de ruïnes van Persepolis. De restanten van de bouwwerken concentreren zich om een enorme audiëntiehal voor de sjahs. De zuilen van de bouwwerken en vooral de enorme hoeveelheid aan reliëfs die de tand des tijds hebben doorstaan zijn geweldig om doorheen te wandelen en te ontdekken.

De stad Yazd degraderen we vervolgens tot tussenstop om te eten en boodschappen te doen. We zijn moe van de lange rit en er wachten ons nog twee lange warme dagen tot Mashhad. Onderweg zetten we het eerste “pas op voor overstekende kamelen”-bord op de foto en na drie dagen door de Dasht-e Kavir, of Grote Zoutwoestijn te zijn gereden zien we de kamelen eindelijk in levende lijve en is ons woestijngevoel compleet. De hopelijk laatste stop in Iran is Mashhad. Hopelijk, want het vervolg van de reis hangt af van het visum voor Turkmenistan. De eerste dag zijn we net te laat bij het consulaat en blijven we nog een dagje in spanning. Aangezien Mashhad het grootste heiligdom in Iran is – met Qom op nummer twee – mag een bezoek aan dit heiligdom niet ontbreken. Ook hier worden we als niet-pelgrims verplicht met gids rondgeleid, maar Nadieh heeft wat problemen met haar geleende chador en sokken. Een paar vrouwen schieten te hulp, waarvan er één spontaan een paar sokken tevoorschijn tovert die Nadieh wel mag hebben. Blote voeten in een paar sandalen is écht te bloot. Het gedoe vooraf blijkt de moeite waard, want de spiegelzalen, poorten en binnenplaatsen rond het mausoleum van Imam Reza zijn indrukwekkend. De drukte, toewijding en het feit dat per jaar zo’n twaalf miljoen moslims een bedevaart naar Mashhad maken dragen daartoe bij. Onze gids laat ons een paar afgesloten en dus nog lege gebedszalen zien. Naast de gebedszalen en moskeeën bestaat het complex uit musea, een bibliotheek, een kerkhof en een universiteit.

En dan rijden we terug naar het Turkmeense consulaat. We zijn behoorlijk zenuwachtig, want de verhalen over afgewezen visa zijn de afgelopen twee weken alleen maar toegenomen. We vullen opnieuw een formulier in, overhandigen paspoorten, pasfoto’s en betalen tot slot de 55 dollar en vragen ons af of dat betekend dat de aanvraag is goedgekeurd. Een antwoord krijgen we niet. Terugkomen om vier uur luidt de boodschap. En warempel, om klokslag vier uur gaat het kleine luikje in het consulaat open en krijgen we onze paspoorten met Turkmeens transitvisum voor vijf dagen. Met een hele grote smile stappen we in de Bulli en rijden alvast naar de grens, want met een vaste datum voor de transit en vijf dagen maximum blijft er weinig speling om één van de meest gesloten landen te doorkruisen.