Uyuni, Potosí & Sucre

We besluiten niet in het Boliviaanse grensstadje Villazón te blijven maar door te rijden naar Tupiza. Ook in Bolivia wordt het carnavalsfeest groots gevierd, zij het op een iets andere manier. Minder uitbundige straatfeesten, minder rotzooi, maar grote parades met groepen die allemaal erg op elkaar lijken qua muziek, dans en kostuums. Vooral leuk om het verschil met Argentinië te zien. Wat verder meteen opvalt is dat het leven in Bolivia zich op straat afspeelt. Meer kraampjes, winkeltjes, mensen en markten, dus meer te kijken, te proeven, ruiken en beleven. Zo hangen we een paar dagen rond in Tupiza en proberen wat nieuwe gerechten en vooral de kleurrijke mierzoete toetjes op de markt.

En dan staat er al één van Bolivias bekendste attracties op ons te wachten, de Salar de Uyuni. De immens grote zoutvlakte die zo’n 12000 jaar geleden ontstond door het verdampen van het water van Lago Tauca. Uyuni zelf hebben we snel gezien, dus gaan we opzoek naar een excursie om de zoutvlakte te bezoeken. De tientallen bureautjes verschillen allemaal niet veel van elkaar, maar als we een dag later staan te wachten op onze jeep blijken we geen al te beste keuze te hebben gemaakt. Er lijkt wat chaos te ontstaan in het kantoortje en de driedaagse excursie is al vertrokken. Voor de deelnemers aan de ééndaagse excursie lijkt er geen jeep beschikbaar. Als we maar eens navragen krijgen we te horen dat alles in orde is en we zo vertrekken. Een uur later dan gepland rijdt er een jeep voor, maar mogen we niet mee. Na een paar duidelijke woorden kunnen we toch instappen, maar blijkt de chauffeur eerst zijn familie nog naar huis te moeten brengen en twee andere klanten op te moeten pikken.

Er blijft toch nog wat tijd over om het treinkerkhof te bekijken en tussen honderden andere bezoekers een paar leuke foto’s te maken. Vervolgens gaan we op pad richting de zoutvlakte. Althans, dat denken we. Maar al snel blijkt dat we eerst op zoek moeten naar diesel. Kleinigheidje zou je zeggen, maar niet in Uyuni tijdens carnaval. De chauffeur slaagt er niet in diesel te vinden en we worden langzaam ongeduldig. Als we bij een tankstation buiten de stad stoppen om te tanken en ook hier geen diesel beschikbaar is, merkt één van onze jeepgenoten op dat de chauffer rustig een biertje staat te drinken met een groepje vrachtwagenchauffeurs. Rede genoeg om gepaard met een paar boze blikken duidelijk te maken wat we van de hele situatie vinden. En dat helpt, want we rijden richting de zoutvlakte en de diesel blijkt opeens toch niet meer zo dringend.

We brengen uren door op verschillende plekken op de zoutvlakte met uitgebreide fotoshoots. We spelen met immens witte vlakte, de spiegeling door het dunne laagje water en het licht van de zonsondergang om mooie en typische Uyuni foto’s te maken, waarbij onze chauffeur zelfs te hulp schiet als we een handje te kort komen. Na een valse start rekenen we de Salar de Uyuni aan het einde van de dag tot één van de hoogtepunten van onze reis. Als we terug rijden naar Uyuni zien we aan de rand van de zoutvlakte een fiets en tentje staan en ontmoeten we Maarten, die we drie maanden eerder op de camping in Puerto Natales leerden kennen en per fiets onderweg is naar Alaska. En alsof de wereld niet klein genoeg is komen we – als we op de bus naar Potosí staan te wachten – Theo en Ines weer tegen. We spreken af over een paar dagen in Sucre een avondje bij te kletsen.

Potosí is de op één na hoogstgelegen stad ter wereld en de tot nu toe grootste stad van Bolivia die we bezoeken. En dat merken we meteen als we van het busstation richting het stadscentrum lopen. Het gaat er nogal chaotisch en luid aan toe in de straten van Potosí. We zijn dan ook verrast als we na een poosje het rustige historische stadscentrum bereiken. In Potosí leren we de “almuerzo completo” of “almuerzo familiar” kennen. Het lunchmenu dat in veel kleine restaurantjes, eetstalletjes en zelfs huiskamers wordt geserveerd tussen twaalf en drie. Voor 15 Bolivianos (ongeveer twee euro) is er salade en brood, soep, een hoofdgerecht en een toetje. Voor het hoofdgerecht is er vaak een keuze uit twee of drie verschillende gerechten en de soep is keer op keer zo enorm gevuld met vlees, rijst, aardappels en groente dat we vaak na de soep eigenlijk al genoeg hebben gegeten.

Potosí groeide als mijnstad uit tot één van de belangrijkste en welvarendste steden ter wereld in de 16e eeuw dankzij de enorme hoeveelheid zilver die werd gewonnen uit Cerro Rico, de rijke berg. Bijna alles in Potosí draait dan ook om Cerro Rico, zilver en tin, en de verhalen en legendes van Incas tot de Spaanse heerschappij. Zo wordt de heilige maagd Maria op een beroemd kunstwerk met opengeslagen mantel afgebeeld om op de vorm van Cerro Rico te lijken. Op die manier wisten de spanjaarde de moeder van God en Pachamama, de Andes-Godin van de aarde met elkaar in verbinding te brengen en de inheemse bevolking gerust te stellen om het zilver te winnen uit de berg. Het muntmuseum Casa Real de la Moneda vertelt uitgebreid de verhalen over de bloei en de val van Potosí en Cerro Rico. Verder beklimmen we de toren van één van de vele kerken voor een uitzicht over de stad.

Als we naar het busstation lopen, zo’n drie kilometer buiten het centrum, rennen er plotseling een aantal vrouwen naar ons toe die ons hardnekking proberen buskaartjes naar Sucre te verkopen. We bekijken het tafereeltje even rustig en stellen vast dat de bussen van het busstation richting Sucre op dit kruispunt extra passagiers oppikken. We besluiten het erop te wagen en kopen twee kaartjes, een stuk goedkoper dan de prijs op het busstation. Als de bus stopt wordt onze bagage snel ingeladen en hebben we zelfs gewoon twee zitplaatsen. Drie uur later arriveren we in Sucre.

Sucre, de witte stad en wettelijke hoofdstad van Bolivia is een populairdere bestemming dan Potosí. Dat merken we onder andere als we opzoek gaan naar een hostel en de prijzen ten opzichte van Potosí behoorlijk zijn gestegen. Als we een plekje gevonden hebben worden we meteen uitgenodigd aan te schuiven voor de lunch. Alle dames in het hostel hebben uitgebreid gekookt om wereldvrouwendag te vieren. We vragen ons af of niet eigenlijk de mannen hadden moeten koken. We blijven bekenden tegen het lijf lopen: een duits stelletje die we in San Pedro de Atacama ontmoetten deze keer. Het centrum van Sucre is een groot openluchtmuseum met mooie kerken, markthalletjes en witte gevels. Convento de la Recoleta op een heuvel vlak buiten het centrum biedt een mooi uitzicht over de stad. Uit het handje vol musea kiezen we voor het Casa de la Libertad, geweid aan de onafhankelijkheid van Bolivia. Op die manier leren we per stad en per museum een beetje meer over de historie van het land.

De vriendelijke man van het toeristenbureau laat weten dat er in het Casa de la Cultura een evenement plaatsvindt die avond, dus we besluiten er een kijkje te nemen. Na een uurtje vertraging door de regen genieten we van een hapje en een drankje, maar genieten iets minder van de muziek. De klanken die het traditionele orkest ten gehore brengt zijn op zijn zachtst gezegd niet zo mooi. Verder kletsen we bij een biertje een avond bij met Theo en Ines en kopen twee ansichtkaarten voor het thuisfront zoals we dat in elke hoofdstad doen. Om vervolgens te ontdekken dat er in Bolivia als gevolg van een spetterend overheidsbeleid maar twee postkantoren zijn. Één in La Paz en één in Santa Cruz. Dus stoppen we de kaartjes niet in de brievenbus maar nog even in onze rugzak.