Nóg meer markten in La Paz en Cochabamba

Na Sucre besluiten we Cochabamba te bezoeken, vooral om de lange rit naar La Paz in tweeën te delen en om de gigantische markt La Cancha te kunnen bekijken. Er vertrekken alleen nachtbussen richting Cochabamba, maar we willen graag een beetje van de omgeving zien. Dus gaan we opzoek naar een trufi, een minibus met zo’n twaalf zitplaatsen die vaak zonder vaste dienstregeling rijden tussen allerlei bestemmingen en vertrekken als ze vol zijn. We hoeven nog geen half uur te wachten totdat onze trufi volgepropt is. Ondertussen hebben we ontdekt dat Cochabamba de plek bij uitstek in Bolivia is om te leren paragliden, iets dat al sinds Nepal in 2015 hoog op ons wensenlijstje staat.

Dus arriveren we in Cochabamba met een extra missie: informatie vinden over een paraglidecursus. We stuiten al snel op AndesXtremo, maar stuiten tevens een paar keer op een gesloten deur. Dan toch maar naar de markt. En die is enorm. Niet groot, niet heel groot, maar reusachtig. Een heel stadsdeel waarin tientallen hallen, straten, steegjes en door de alsmaar groeiende markt opgeslokte huizen samen Mercado La Cancha vormen. Er zit niks anders op dan keer op keer lekker te verdwalen en herkenningspunten te zoeken om onze oriëntatie terug te vinden. Als we een gebouw in aanbouw vinden waar op dat moment niet gewerkt wordt, zien we onze kans schoon om via de benedengelegen winkel en restaurant de hoogste verdieping te bereiken en vanuit een hoekje stiekem over de markt uit te kijken en snel een paar foto’s te maken.

Via whatsapp krijgen we ondertussen AndesXtremo te pakken, krijgen we informatie over een mogelijke cursus en spreken een tijd af om het één en ander persoonlijk te bespreken. Leren paragliden hield ons de afgelopen jaren regelmatig bezig, maar we hadden er nooit over nagedacht om tijdens deze reis aan de sport te kunnen proeven. Des te vrolijker (Ruben) en zenuwachtiger (Nadieh) lopen we een uurtje later door Cochabamba met een geboekte cursus op zak! De cursus start pas over een aantal dagen en aangezien we in de namiddagen tijd genoeg zullen hebben om Cochabamba te bekijken, reizen we door naar La Paz.

Als we via El Alto de laatste kilometers richting La Paz afleggen krijgen we een goede indruk van de bizarre ligging van de stad. El Alto is officieel de hoogste stad ter wereld en vastgegroeid aan buurstad La Paz. Waar de meeste steden alleen een vallei bestrijken, groeit La Paz verder de omliggende hellingen op en ontstaan nieuwe stadsdelen in omringende dalen. Een indrukwekkend maar totaal onhandige indeling waardoor verkeersopstoppingen aan de orde van de dag waren. Waren, want in 2012 kreeg het Oostenrijkse Doppelmayr de opdracht de eerste kabelbanen te bouwen als openbaar vervoersmiddel. Ondertussen zijn er elf hypermoderne lijnen met een totale lengte van 37 kilometer in bedrijf met grote futuristische stations die schril afsteken bij de rest van de stad. Voor La Paz is de Teleférico een perfecte oplossing en voor ons een leuke attractie om met een combinatie van verschillende kabelbanen een rondje boven de stad te zweven.

Het besluit om drie dagen naar La Paz te reizen namen we vrij spontaan, en aangezien de rest van ons verblijf in Bolivia nog geen verdere plannen kent weten we niet zeker of we nog een keer terug komen naar La Paz. Daarom maken we van de gelegenheid gebruik om de beroemde Death Road te fietsen. Een belevenis die wat ons betreft niet mag ontbreken tijdens een reis door Bolivia. Ook nu lopen we tal van kantoortjes binnen en blijkt de prijs en kwaliteit nogal te verschillen. We kiezen voor de Saint Patricks Day aanbieding van Altitude Adventures en staan de volgende ochtend met helm, knie- en elleboogbeschermers en een Death Road bestendige overall klaar om onze mountainbikes de berg af te sturen. Het eerste gedeelte vrij ontspannen en comfortabel over een geasfalteerd deel van de Yungas Road, zoals de weg officieel heet. Maar na een poosje sturen we weg van het asfalt en begint de afdaling pas echt. Onze gidsen geven telkens duidelijke instructies over de afdaling, de veiligheid maar vertellen ook interessante weetjes over de Death Road. Zo is de Death Road lang niet de gevaarlijkste weg ter wereld en zelfs niet van de regio, maar gebeurden er toch honderden dodelijke ongevallen toen de weg als belangrijkste verbinding tussen La Paz en de Yungas gold.

Een deel van de weg blijkt afgelopen nacht te zijn verdwenen: het resultaat van een aardverschuiving door de hevige regen. Één voor een worstelen we door de modder, tillen onze fietsen over boomstammen en struiken en zakken tot onze knieën in een grote modderpoel waar zich eigenlijk een weg zou moeten bevinden. Niet gepland, maar “part of the game” en onderdeel van reizen in Bolivia aan het einde van het regenseizoen. Een kleine vier uur later bereiken we het einde van de Death Road zonder kleerscheuren. Niet iedereen in de groep komt er zo goed vanaf. Een handje vol deelnemers duikt tijdens de afdaling naar de grond. Gelukkig zonder serieuze verwondingen en zonder al te dicht bij de soms honderden meters diepe afgrond te komen. We hebben ons “We survived the Death Road”-shirt verdiend!

Terug in La Paz posten we de kaartjes die we in Sucre kochten, gaan we opzoek naar hangmatten die we nodig hebben voor onze tocht door de Amazone en nemen we een kijkje op de heksenmarkt. Aymara vrouwen met hun typische bolhoeden verkopen er onder andere Llamafoetussen die onder nieuw te bouwen huizen worden begraven om boze geesten op een afstandje te houden.

Tijd om terug te rijden naar Cochabamba, tijd om te leren vliegen! Het vliegen bewaren we voor een eigen artikel, de vrije namiddagen tijdens onze cursus benutten we om Cochabamba verder te verkennen. Na twee weken zouden we ons er bijna thuis gaan voelen. Altijd opzoek naar interessante gerechten ontdekken we een groot aantal toetjeskraampjes op de markt in het centrum van de stad. Een fruitsalade met yoghurt en ijs voor twee euro is zo enorm groot en lekker dat we er regelmatig een maaltijd voor laten staan.

Tijdens onze vrije uurtjes nemen we de kabelbaan naar het grote Christusbeeld op een heuvel in de stad, waarvan iedereen in Cochabamba maar al te trots vertelt dat het groter is dan het beeld in Rio de Janeiro, bezoeken we de enorme markt La Cancha nog een paar keer, waarbij de sfeer opeens even grimmig wordt. Later blijkt dat we een stukje markt te pakken hadden waar illegale beesten en gestolen waar wordt verkocht. En een bewolkte regenachtige dag die niet geschikt is om te vliegen is perfect geschikt om de Inca ruïnes van Incarakay te bekijken, een uurtje buiten de stad. Tijdens de rit richting de ruïnes krijgen we voor het eerst te maken met een wegversperring. Een typisch Boliviaans fenomeen waarbij de bevolking van een stad of streek alle toegangswegen verspert met onder andere grote stenen en stapels brandende autobanden om hun onvrede te uiten over een beslissing van de overheid. De blokkade is tegen het einde van de dag weer verdwenen, maar kunnen soms dagenlang duren.

Onze paraglide cursus is afgelopen, we hebben bijna twee weken in Cochabamba doorgebracht en zijn klaar voor iets nieuws, maar moeten onze visa verlengen voordat we Cochabamba verlaten. De verhalen over de chaos en wachttijden bij de migratiekantoren in Bolivia liegen er niet om. We zijn dan ook verbaasd als we met een beetje hulp van een vriendelijke bewaker na 5 minuten weer buiten staan met dertig extra dagen Bolivia in onze paspoorten. Nadat we de certificaten en logboek bij AndesXtremo hebben opgehaald wacht een nachtbus naar Santa Cruz de la Sierra.