Bootje varen door de Amazone

Er is één stukje Bolivia dat we de afgelopen weken nog niet ontdekt hebben. Het noordelijke deel van het land, het uitgestrekte en ontoegankelijke Amazonegebied. De rand van het enorme regenwoud is makkelijk als tour vanuit La Paz te bezoeken, maar we willen graag een stukje verder. We denken er al een poosje over na om in Trinidad eens rond te vragen of we aan boord van een vrachtschip mee mogen varen, enkele dagen door de enorme jungle richting Guayara-Merín. Trinidad is de hoofdstad van de Beni provincie en met iets meer dan honderdduizend inwoners meteen de grootste stad in het noorden van het land. Een aangenaam centrum om even rond te struinen om vervolgens opzoek te gaan naar de haven. Acht kilometer buiten de stad meren kleine boten aan op een zijrivier van de machtige Rio Mamoré. Van een echte haven is echter geen sprake, het gaat er nogal primitief aan toe. Toch is de haven en de rivier de belangrijkste transportmogelijkheid richting het noorden, aangezien reizen over land vooral in het regenseizoen onmogelijk is.

Na een poosje te hebben rondgehangen worden we aangesproken door Andy, of we opzoek zijn naar vervoer. Er ontbreken nogal wat tanden in Andy’s mond en met één wang vol cocabladeren duurt het even totdat we elkaar begrijpen. Andy is stuurman op de San Luis II en vaart vanavond uit richting Guayara-Merín. De reis zou drie dagen duren. We spreken een prijs af, eten is inbegrepen en we kunnen ons tentje aan dek opbouwen. We moeten wel nog wachten op toestemming van de kapitein. Ondertussen wordt de dekschuit die de San Luis II naar Guayara-Merín moet brengen gevuld met bijna vijfhonderdduizend liter diesel. De kapitein geeft toestemming en we worden geacht om half vijf terug in de haven te zijn. Dus springen we met z’n tweeën achter op een motortaxi en rijden terug naar Trinidad om onze spullen te pakken. Om vier uur zijn we terug in de haven vinden de kleine San Luis II, maar er is nog weinig beweging te zien. We hielden er al rekening mee dat we met behoorlijk wat vertraging zouden uitvaren en zijn verrast als we rond zeven uur al aan boord kunnen. De dekschuit wordt aan de San Luis geknoopt en wij zetten ons tentje op de dekschuit. Maar al snel blijkt dat we vanavond niet meer vertrekken. Morgen vroeg rond zeven uur, volgens Andy.

De volgende ochtend worden we gewekt door de brullende Scania turbodieselmotor en zien we de haven uit zicht verdwijnen als we verbaasd ons tentje openritsen. We zijn onderweg naar Guayara-Merín! We moeten onze tent weer afbreken want het dek van de dekschuit wordt continue nat gehouden zodat er zo weinig mogelijk diesel verdampt. We kamperen de rest van de reis op het bovenste dek, achter de stuurhut. De San Luis II is een kleine duwboot van vijf meter breed en twaalf meter lang. Het benedendek herbergt de grote dieselmotor, wat opslagruimte, een toilet en vier kleine hutten. Het middendek bestaat uit een keukentje, de hut van de kapitein en een open ruimte die dienst doet als woon- en eetkamer. Op het bovenste dek bevindt zich de stuurhut en de hut van Andy, en nu dus ook ons tentje. We leven de komende dagen samen met de kapitein, zijn vrouw en twee dochtertjes, stuurman Andy, de kokkin en haar dochtertje, drie knechten, een hond, een papegaai, een kip en een eend. Al met al een drukke maar gezellige bedoeling. De kokkin tovert met simpele ingrediënten drie keer per dag een verrassend lekkere maaltijd op tafel. Een goed moment om elkaar een beetje beter te leren kennen. Een deel van de bemanning leeft aan boord van de San Luis II en vaart al enkele jaren de route tussen Trinidad en Guayara-Merín. De vaart duurt nu – aan het einde van het regenseizoen, bij hoog water – drie dagen stroomafwaarts en zeven dagen stroomopwaarts. Als het waterniveau zakt, verdriedubbelt de vaartijd. We vragen ons af of we dan ook aan boord zouden zijn gestapt…

We tuffen met 15 kilometer per uur over de enorme Rio Mamoré, die op sommige plekken meer dan twee kilometer breed is. We turen urenlang naar de voorbijtrekkende jungle en hoeven niet lang te wachten totdat we de eerste roze zoetwaterdolfijnen zien. Verder worden we elke ochtend en avond getrakteerd op groepjes blauwkeelara’s. Heel soms zien we zelfs de enorm bonte geelvleugelara. In de loop van de derde dag wordt langzaam aan duidelijk dat we Guayara-Merín niet binnen de geplande tijd gaan halen, we varen een extra nacht. Niemand lijkt verrast, de reistijd lijkt – net als de vertrektijd – met een marge van 24 uur gecalculeerd. Na vier dagen komt de haven van Guayara-Merín in zicht en breken we onze tent af. De vier dagen aan boord waren perfect om te ontspannen, de afgelopen reisweken eens te laten bezinken, stukjes te schrijven voor de blog, maar vooral om een gevoel te krijgen voor de enorme omvang van het Amazonegebied. De afgelopen honderd uur trok er bijna 1500 kilometer regenwoud aan ons voorbij, een enkele keer onderbroken door een klein dorpje, nooit meer dan een hand vol hutjes en schuren. Te bedenken dat de Rio Mamoré op de landkaart van het Amazonegebied maar een heel klein deel is van een enorm stelsel aan rivieren.

Met een smakelijk stuk bananencake nemen we afscheid van de bemanning en familie. In Guayara-Merín lijkt de klok met een heel andere snelheid voort te tikken. Het stadje lijkt zich los van de rest van Bolivia op een eigen manier te hebben ontwikkeld en alles gaat er net iets gemoedelijker aan toe. Behalve een enorme processie op Palmpasen is er weinig te beleven. En dat is wat ons betreft helemaal geen probleem. Zo kunnen we nog even nagenieten van onze boottocht en het ritme van het vaste land langzaam weer oppikken.