De laatste Pesos

We vangen een eerste glimp van het buitenaardse landschap rond San Pedro de Atacama op als we na bijna 16 uur het stadje naderen. We hebben een kleine camping uitgezocht, er passen hooguit tien tentjes en er worden een paar bedden in dormrooms verhuurd. In San Pedro de Atacama wemelt het van de toeragenten en reisbureautjes. Na een middag informatie vergaren eindigen we met een stapeltje flyers, visitekaartjes en prijslijsten op het centrale plein waar we gebruik maken van de gratis WiFi om reviews te lezen van het ogenschijnlijk oneindige aanbod aan trips. De beroemde Valle de la Luna besluiten we te voet te verkennen, de Valle de Marte ook, de zoutvakte valt af. We hebben immers in Nevado de Tres Cruces al een zoutvlakte gezien en de Salar de Uyuni in Bolivia staat nog op ons lijstje.

We kiezen voor een dagtrip naar het geyserveld van Tatio en worden de volgende ochtend al om half vijf opgepikt. Na een lekker ontbijt zijn we op tijd om van de zonsopkomst te genieten tussen de stoom van de geysers. Samen met honderden andere bezoekers. Gelukkig verspreidt de meute zich een beetje waardoor de bijzondere plek toch tot zijn recht komt. In de stad zijn de gevolgen van de overstroming een paar weken eerder nog duidelijk zichtbaar. Er wordt druk gewerkt om de modderstromen op te ruimen en de bedding van de rivier uit te graven. Als we de Valle de Marte bezoeken, blijkt dat maar een klein deel van de vallei begaanbaar is, de meeste paden zijn weggespoeld. Dus wijzigen we onze plannen en vinden na een klauterpartijtje een mooie plek om de zonsondergang over de Valle de Marte te bekijken. Of de Valle de Muerte? De vertaalfout van de Belgische priester Van Marte, planeet Mars, naar Muerte, de dood, is blijkbaar populairder en klinkt spannender. Naast de Vallei van de Maan klinkt de Marsvallei toch echt een stuk logischer.

Over de naam van de Valle de la Luna bestaat geen verwarring. Wel blijken we de enige bezoekers te zijn die de vallei te voet verkennen. Door de regen zijn de rode rotsen wit uitgeslagen. Er lijkt een dun laagje sneeuw te liggen dat zelfs de verzengende hitte van de Atacamawoestijn niet kan doen smelten, maar niets is minder waar: het witte laagje is hartstikke zout. Van de hitte blijft na zonsondergang trouwens weinig over. Waar we overdag elk stukje huid moeten beschermen tegen de zon en de temperatuur richting de veertig graden kruipt, koelt het ’s nachts af tot onder de tien graden. Vijf liter water en vijfendertig kilometer later hebben we de mooiste plekjes en uitzichten van de Maanvallei gezien en vieren we onze laatste avond in Chili. De laatste Chileense Pesos besteden we uiterst zinvol aan een alpacasticker voor ons reisdagboek.

Na 67 dagen verlaten we Chili en kunnen we stellen dat we ruim de tijd genomen hebben om de verschillende streken, steden, parken, mensen en eten in het enorme land te leren kennen. Maar net als we denken Chili te verlaten lijkt de rij in het douanekantoortje op de Paso Jamo tot stilstand te komen. En daar komt de komende vier uur geen verandering in. Niemand weet precies waarop we wachten. Totdat er net zo verrassend weer beweging in komt en we een beetje verbaasd zijn als er buiten een andere bus op ons wacht. Het is bijna middernacht als we Salta in Argentinië bereiken en we zijn maar wat blij dat we een kamer gereserveerd hebben. We worden in Argentinië ontvangen met de eerste echte regenbui sinds Chiloë, zo’n vijf weken geleden.

Salta herbergt het beroemde Museo de Arqueología de Alta Montańa. Speciaal geopend om de mummies van Llullaillaco tentoon te stellen. De drie kinderen – la doncella, el niño en la niña del rayo – werden geofferd tijdens een Inca-ritueel rond 1500. Verdoofd en begraven in een tombe op de top van de Llullaillaco vulkaan en in 1999 ontdekt door een archeologische expeditie. Het museum besteedt uitgebreid aandacht aan de rituelen van de Inca’s en stelt de mummies op een indrukwekkende maar respectvolle manier ten toon.

Als we in Salta de accommodaties voor Tilcara bekijken komen we tot de ontdekking dat de prijzen bizar hoog zijn. Als we even navraag doen blijkt dat Tilcara één van de bekendste en meest uitbundige carnavalsfeesten viert in Argentinië. Het vijfduizend inwoners tellende stadje wordt in de week van carnaval overspoelt met duizenden feestvierders. Als we er op woensdag een camping zoeken lijkt alles nog vrij rustig. Toch vinden we in een klein dorpje vijf kilometer verderop het eerste feest: El Desentierro del diablo, het opgraven van de duivel. Een klein podium met een krakende geluidsinstallatie, een plek om eten en drank te offeren en een paar vrachtwagentjes die bier en wijn verkopen. We raken aan de praat met een paar jongens uit de buurt en een stel uit Buenos Aires en worden vriendelijk verzocht aan de rondgaande pakken wijn mee te lurken. De literpakken worden opengevouwen, de wijn met ijs en Fanta gemixt en in grote hoeveelheden naar binnen gewerkt. Een liter wijn kost iets meer dan een euro, dus als tegen half elf de duivel uit de bergen naar beneden komt gedanst liggen de eerste slachtoffers al in de struiken.

Waar we op woensdag de verf, schuim en babypoeder tijdens het carnavalsfeest nog enigszins wisten te ontlopen duurt het donderdag niet lang of we zijn het mikpunt van de kliederboel. In Tilcara barst het feest tegen de middag op verschillende plekken los met knetterharde muziek, fanatiek gedans en drank. Het enige verschil met ‘onze’ carnaval is de verf, schuim en babypoeder die iedereen elkaar in het gezicht en haren smeert, afgewerkt met een traditioneel laagje confetti. Tegen de avond is de camping veranderd in een festivalweide en worden we door onze buren – een vriendengroep uit Salta – die ons tentje omsingeld hebben uitgenodigd mee te feesten. Terwijl op zaterdag het feest in Tilcara pas echt losbarst besluiten we op zondag ochtend richting Bolivia te vertekken. Maar natuurlijk pakken we op zaterdag het feest op het plein in de stad nog even mee. Ook hier duurt het niet lang totdat we door een groepje nieuwsgierige feestvierders worden opgenomen en mee dansen terwijl de flessen bier, fernet en gemixte pakken wijn ononderbroken in het rond gaan. We zijn opgelucht dat er warm water uit de douche komt als we tegen middernacht terug komen op de camping. Rond vijf uur zet de laatste groep feestvierders hun geluidsinstallatie uit, terwijl om zeven uur de eerste reggaeton weer lekker hard ons tentje binnen knalt. We zouden bijna vergeten dat we in Tilcara naast al het gefeest ook een inca ruïne en een mooie waterval bezochten!

Wij zijn even klaar met carnaval. Met de Argentijnse carnaval althans, want na een busrit tot La Quintana lopen we de brug over richting Villazón en verlaten zo na een totaal van 47 dagen ook Argentinië. De laatste Argentijnse Pesos wisselen we voor Boliviaanse Bolivar. Op naar Tupiza en richting de Boliviaanse carnaval.